Doug MacLeod (US) Blues Club The Lane Oostburg (NL) zaterdag 18 november 2017 reporter: Steven Kauffmann - photo credits: Anja Cleemput info club: The Lane info artiest: Doug MacLeod © Rootsville 2017

De  Amerikaanse blueszanger Dough MacLeod (“Dubb” voor de vrienden) heeft het allemaal : een klok van een stem, een geheel eigen geluid dankzij een verbluffende bottleneck slidetechniek en gitaarspel met een koffer vol verhalen en pakweg 300 zelfgepende songs gebaseerd op eigen leven en ervaringen. Live ontpopt de man zich elk voor groot of klein publiek steevast tot een ware rasverteller en meesterlijk performer, hierbij hanteert hij consequent twee basisregels : “Never Play a note you don’t believe” en “Never write or sing about what you don’t know about”. We zijn op deze kille zaterdagavond te gast bij de sympathieke Kees Petit en zijn echtgenote in bluesclub the Lane in Oostburg, waar onze bluestroebadour al popelend en stijlvol uitgedost staat te wachten om “a small but a proud crowd” te entertainen op hoogst persoonlijke en authentieke wijze. Getooid in een kleurrijk hemd en elegante leren broek, ziet ons heerschap er best nog hip uit, een doorwinterde zilvergrijze vos van 71 jaar die echter onverstoorbaar blijft toeren; a man on a mission, zoveel is duidelijk. 

Deze evening of acoustic, blues wordt afgetrapt met  “Home Cooking” en het stoofpotje geurt direct lekker en we zijn vertrokken voor een avondje gedreven en ambachtelijke virtuositeit door een volleerd entertainer aan wiens lippen je onmiddellijk hangt als hij van wel steekt met anecdotes uit zijn rijkgevulde lange carrière. Zo eert hij zijn mentor en leermeester George "Harmonica" Smith in “Going tot he doghouse” uit zijn nieuwe album “Break the chain”.  Voorts houdt hij met “Going down tot he roadhouse” een pleidooi om niet al te veel in je zetel te blijven zitten, maar te proeven van al het moois dat het leven te bieden heeft zolang het kan. De geestelijke vader van Robert Johnson – ene Limey Johnson wordt geëerd in het ingetogen “When I left Missouri”. En in het pijnlijk ontluisterende “Break the chain” durft de man, decennialang na datum te getuigen van het kindermisbruik waarvan hij in zijn jeugd slachtoffer werd, wonden die nooit echt helen, maar heel moedig en even de krop in de keel. Pauze.

De tweede set begint luchtiger met “Rosalee” over de dame van lichte zeden die hem inwijdde in het kunst van het beminnen, met een vette knipoog “You gotta pay, I get it for free”. Zijn uitgepuurde teksten blinken uit in zelfrelativering en het nieuwe “Who’s driving this bus” handelt over het actuele thema van de steeds groter wordende kloof tussen burger en politiek, een – helaas – universeel gegeven … “This road I’m walking” gaat dan weer over de dames in al hun hoedanigheden,  een bitterzoete getuigenis gepuurd uit eigen wel en wee.   We noteren voorts nog een ontluisterend  “Ain’t the blues evil?” en een spooky “The night of the devils road”. Een avond vol ontroering, humor en wijze woorden van Dough MacLeod : after all these years still a man for all seasons !